Derde week in Tamale

Plons .. twee blanke in het frisse water in het zwembad. Het zwembad helemaal voor ons alleen, heerlijk om even baantjes te trekken en me fris te voelen. Aan het einde van de dag geen verschil in kleur, ja.. zonnebrand factor 50 werkt echt!

Nadat we dinsdag al later van huis waren vertrokken zijn we nog steeds te vroeg. Dokter Emanuel was nog niet aanwezig op de wards. Omdat we deze week met hem mee zouden kijken in de wards zijn we in de tussen tijd naar de OPD gegaan. Daar kregen we de taak om medische dossiers te maken. Dit houdt in: vier a4 blaadjes dubbelvouwen en in een gekleurd a4 blaadje nieten. Ilse werd nog gecorrigeerd omdat de nietjes verkeerd zaten, haha. In een vlug tempo joegen we de blaadjes door de nietmachines totdat dokter Emanuel arriveerde. Dit was ongeveer twee uur later. ‘’Geen Nijmeegs kwartiertje’’. Gisteren lag er geen enkele patiënt en nu waren alle bedden bezet in de wards. Sommige bedden hadden zelfs plek voor drie patiënten. We hebben samen met dr. Emanuel een bezoek gebracht aan de female wards, children wards en male wards. Ik noem het bezoek omdat het niet veel meer is dan ‘’How are you? A ningbina Bjewoela?’’ en de vraag of ze zich goed voelen zodat ze naar huis kunnen. De meeste patiënten voelen zich na een nacht in de clinic met antibiotica (cipro), pijnstillers (diclofenac, paracetamol) en vocht (nacl en nacl met dextro) stukke beter. Ook de kinderen zien er stukke beter uit, de huilgezichten hebben weer plaats gemaakt voor een lach. Na de eerste dag mee te hebben gekeken, de patiënten ondervraagd te hebben en met dr. Emanuel het beleid te hebben bepaald, was er de volgende dag ook plek om injecties te geven, infuus aanleggen en mee te kijken hoe een infuus geprikt wordt. Donderdag na het werk zijn we nog even bij de directeur naar binnen gelopen. Na een uur te hebben gekletst heeft hij ons nog uitleg gegeven over malaria. Het gehele proces, van hoe iemand malaria krijgt, is eigenlijk best makkelijk. Malaria is trouwens ook de nummer één ziekte in Ghana (en West-Afrika). Daarom is het misschien ook wel te verklaren waarom de artsen hier zo snel herkennen dat het om Malaria gaat. Volgens de directeur sterft er 1 kind per half uur aan Malaria in Ghana. ‘’Waarom moeten sommige mensen dan vijf uur wachten voordat ze door een arts gezien worden?’’ Antwoord: ‘’Gewoonweg omdat het niet anders kan’’. Het was een interessante week, leuke verpleegkundige, veel geleerd én veel kunnen doen.

Toch waren we ook blij dat het eindelijk donderdag was. Vannacht vertrekken we voor ons weekendje naar Bolgatanga in Upper West Region. Om 04.00 uur ging de wekker en zonder ontbijt zijn we een uur later de taxi ingestapt naar het busstation. Na ongeveer drie uur in een volgepropte trotro kwamen we aan in Bolgatanga. Met een taxi zijn we toen naar Paga gereisd. Hier hebben we een bezoek gebracht aan de krokodillenvijver en met een krokodil geknuffeld. Met een levende kip werd een van de krokodillen uit de vijver gelokt zodat we met de krokodil op de foto konden gaan. Ikzelf had meer aandacht voor het zielige kippetje dan de angstaanjagende krokodil die opeens voor mijn voeten stond. Aaaah, en nu ook nog met dat beest op de foto. Ilse gaf geen kick en ging zonder aarzeling op de krokodil zitten. Nadat we beide op de krokodil hebben gezeten en de staart hebben opgetild (érg zwaar) zijn we naar het slavenkamp Pikworo gegaan. Hier hebben we de voedselschalen in de rotsen gezien, de strafrots waar een slaaf van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat op moest zitten in de volle zon, de uitkijk post en de begraafplaats. De gids heeft daarbij de geschiedenis verteld van het slavenkamp van ongeveer 160 jaar geleden. Het uitzicht vanaf de rotsen was prachtig.

Nadat we in de middag weer aangekomen waren in Bolgatanga snakte we allebei ontzettend naar een koud drankje met wat eten. We hadden vanaf vanochtend alleen nog maar een stukje wit brood gegeten. Toen we ingecheckt hadden in het Black Star hotel zijn we bij Swap wat gaan eten. De rest van de dag hebben we niet veel meer gedaan. Lekker gedoucht en rond vijf uur zijn we naar Sand gardens hotel (lang leve de lonely planet op onze e-reader) gelopen om daar wat te drinken en eten. Hier hebben we Hadi ontmoet, een lieve moslim. Tijdens deze avond veel geleerd over de cultuur van een Ghaneze moslim. Overigens ook over de cultuur van een Ghanees in het algemeen. Later op de avond kwam ook Deven bij ons aangeschoven. Een Obruni (die lijkt op de kerstman) die sinds 1993 in het zuiden van Ghana woont samen met zijn Ghanese vrouw en tweeling van 1,5 jaar. Hij is geboren in Nieuw-Mexico en opgegroeid in Alaska. Op deze avond niet alleen iets geleerd over de Ghanese cultuur maar ook over de US. Ik wist al dat ik sommige dingen vreemd vond aan het besturingssysteem in de US, maar toch bizar te horen hoe hun zorgsysteem werkt. Hadi was helemaal happy met het feit dat hij geen duizenden euro’s moet betalen voor een ziekenhuis bezoek zoals in de US maar maar ongeveer 20 cedi per jaar, het systeem van ons (maandelijks betalen) was ook maar een gedoe volgens hem. Kortom, was dit een interessante en ontspannende avond. Na een afsluitend drankje zijn we met de taxi terug naar ons hotel gegaan.

De volgende dag hebben Ilse en ik een motor gehuurd en hebben we een ‘route’ uitgestippeld in de regio rondom Bolgatanga. Na een korte introductie hoe we deze motor moesten besturen zijn we samen op de motor vertrokken. Afwisselend hebben we beide op de motor gereden en de andere achterop (overigens mijn eerste keer op een motor en we hadden beide ons rijbewijs niet bij). Vanaf Bolgatanga zijn we noordelijk gereden via de dorpjes Zarre, Yorogo naar Via. Via is een dorpje gelegen aan een groot meer met een dam. Dit meer is in de vroege ochtend bezaaid met gekleurde vissersbootjes. Toen wij om tien uur aankwamen was er geen enkel bootje meer te zien. Wel was het uitzicht op het helder blauwe meer geweldig. Na wat foto’s en gekletst te hebben met de lokale bevolking zijn we verder getoeft richting Sirigu. Dit is een dorpje wat leeft van de opbrengst van het maken van rieten manden en schilderingen. Helaas konden we dit dorpje niet bezichtigingen omdat de weg overstroomt was. Kinderen wilde ons helpen de motor over het water naar de andere kant te tillen maar dit hebben we ondanks een aarzeling toch niet gedaan. We zijn toen terug gereden richting het dorpje Tengzug, zuidelijk van Bolgatanga. Hier wilde we de Tongo Hills, chief pallace, caye school, hiding caves en shrines gaan bezoeken. Dit hebben we samen met een lokale tour guide gedaan.

De tour ging als volgt: als eerste zijn we richting een rotsformatie gelopen die tot ongeveer 2000 diende als school. Daarna zijn we door een grot gekropen en op de rots geklommen. Een prachtig uitzicht over het dorpje Tengzug en het dorpje van de Chief. Eenmaal weer op begane grond zijn we naar het huis van de chief gelopen om kennis met hem te maken. Deze chief heeft 18 vrouwen en ongeveer 80 kinderen. Het gehele dorpje rondom het huis van de chief was familie van hem; kinderen en kleinkinderen. Het dorpje had ook maar één ingang en één uitgang. Verder was alles door middel van gangetjes met elkaar verbonden. Via de angstaanjagende shrines besmeurd met bloed en skeletten van dieren zijn we het dorpje ingegaan. Een shrine is een grote stenen plateau waarop dieren ritueel geslacht worden. In het dorpje hebben we verse bananen en sinaasappels opgesmikkeld en zijn daarna via een smal paadje naar de hiding cave gewandeld. Eenmaal bovenop de rots werd er verteld dat er in deze rots mensen gezegend werden, wel moest dan je bovenlichaam bloot zijn. Dit hebben we na twijfeling toch niet gedaan en zijn toen na eventjes genoten te hebben van het uitzicht terug naar beneden geklauterd. Na een paar enge momenten zijn we heelhuids beneden aangekomen.

Onderweg terug naar Bolgatanga zijn we nog gestopt om foto’s te maken en water te kopen. Deze dag hebben we ongeveer per persoon zes liter water gedronken.Eenmaal weer bij het hotel hebben we de motor omgewisseld en zijn we met een andere motor naar San Gardens hotel gereden om daar weer een hapje te eten met Hadi en Deven. Na het eten zijn Ilse en ik terug naar ons hotel gegaan om lekker te douchen. We waren helemaal bruin van het zand wat we onderweg opgewaaid hadden gekregen tijdens onze trip. Tijdens het douchen kwamen de klanken uit de boxen geknald (Every step, every move you make ..) en was er geen ontkomen meer aan. We moesten en zouden vanavond gaan swingen op deze muziek! In het hotel zaten ook twee meiden en jongens uit Duitsland. Samen met hun hebben we biertjes en smirnoff gedronken en hebben we ons gemengd tussen de Ghanezen. Een gezellige avond vol ontspanning. Om half vijf ging de muziek uit en zijn we vermoeid in ons bed gekropen na een lange dag.

De volgende dag wakker geworden met een gevoel van een kater en ontzettende dorst. Eenmaal buiten om wat te eten en water te kopen pas gerealiseerd dat iedereen natuurlijk in de kerk zit en de winkeltjes pas om twaalf uur open gaan. Uiteindelijk na wat lopen toch besloten om naar het busstation te gaan om daar de trotro terug naar Tamale te nemen. Voor vertrek nog een meat pie en wat bananen kunnen kopen. En puf puf daar ging de trotro terug naar huis...

Na het eten van onze lievelingsmaaltijd (red red gemaakt door Sandra) zijn we als een blok in slaap gevallen, beide verkouden van de ventilator en nog steeds een kater-gevoel. Ik heb onwijs genoten van het weekend naar Bolgatanga. Vooral de trip met de motor was erg gaaf! We hebben ons beide in tijden niet zo vrij gevoelt als hier.