Week 7 en 8

Wat een kracht en wat een fris gevoel! Het water stroomt met volle kracht naar beneden, een échte waterval. We voelen de frisheid, ruiken de groenheid en zien de kracht van de natuur. We staan voor een van de drie Kintampo watervallen..

‘’LIFE it decides everything’’ – A Ghanian man

Na een reis van vier uur in een overvolle trotro en helemaal uitgedroogd te zijn zijn we in Kintampo aangekomen. We wisten niet precies waar we uit moesten stappen dus vanaf waar de chauffeur ons heeft afgezet hebben we nog een paar kilometer gelopen naar de Kintampo watervallen. Onderweg een korte stop gemaakt voor een plas en wat drinken. De rest van de ochtend en begin van de middag hebben we doorgebracht in de bush en de watervallen. Onderweg terug naar de bereikbare weg nog een verfrissende regenbui meegemaakt en na een paar uur een bus gevonden die ons in het gangpad mee wilde nemen terug naar Tamale. ’s Avonds kwamen we terug aan in Tamale. Onze gastmoeder had rijst met tomatensaus gemaakt en na een hele dag niet te hebben gegeten hebben we dit gulzig opgesmikkeld. Daarna een buckit bath en lekker gaan slapen.

Bucket bath – jezelf wassen door middel van bakjes met water. Het is bijzonder hoe snel je wend aan het leven in een ‘ontwikkelingsland’. Luxe is relatief. Ik kan me nog herinneren, al lijkt het lang geleden, dat ik de eerste dag hier naar de wc mijn wc-papiertje in de wc gooide in plaats van in de prullenbak ernaast. Nu is het een automatisme geworden. Hetzelfde geldt voor het doortrekken, een emmer water in de wc gooien. Het wassen van de kleding met onze handen. Het drinken uit zakjes in plaats van een glas onder de kraan te schuiven. Het gebruiken van je rechterhand. Iedereen begroeten en ook vragen hoe het met degene gaat. Het pakken van een taxi of bij iemand achterop de motor springen. Heerlijk om een motor te rijden en heerlijk om achterop een motor te zitten. Wat een vrijheid! Wat een ontzettend gaaf gevoel! Door verhalen van andere mensen wist ik dat de tijd zou vliegen. Maar nu ik zelf in de achtbaan zit duizelt het me behoorlijk. Ik wil over twee maanden niet het vliegtuig instappen terug naar Nederland. We hebben vrienden gemaakt hier, we hebben de winkeltjes en eigenaren leren kennen, ik heb het eten leren waarderen en mijn lichaam past zich steeds meer aan aan de temperatuur.

Ik was het vergeten te vertellen in onze vorige blog maar de harmattan is ECHT begonnen. De harmattan is een droge en stoffige wind ten zuiden van de Sahara in de richting van de Golf van Guinee tussen november en maart. Onze haren zijn binnen een paar tellen droog, terwijl we zelf na het douchen meteen klam en bezweet zijn. Daarentegen zijn de nachten heerlijk koel en waait er dan een zachte wind. Misschien is dat de reden dat we het de laatste weken heerlijk vinden om op stap te gaan en thuis te komen in de late uurtjes. Onze gastmoeder is er iets minder blij mee want de volgende ochtend zitten we onder de muggenbulten (en kater) aan de ontbijttafel. Naast het ontdekken van het Ghaneze nachtleven hebben we ook een nieuw deel van Ghana ontdekt. Na een rondje wandelen na de dag van Kintampo zijn we in een ‘villawijk’ gestrand van Tamale. In deze wijk staan huizen met échte glazen ramen, auto’s voor het huis en een hek rondom het huis. Onze ogen gingen kriskras van links naar rechts. Na een tijdje lopen stopte de brede weg en zijn we een smal weggetje ingelopen, die uitkwam op een levendige wijk met ronde hutjes en een heleboel mensen. Het contrast was enorm en ook best wel confronterend. Een vrouw trok ons mee haar huisje in en liet ons met trots haar kinderen, huis en binnenplaatsje zien. In dit binnenplaatsje werd gekookt, gewerkt, gespeeld, gewassen -> Dit was haar leven en ze was gelukkig. Na een paar foto’s te maken hebben we haar wat geld gegeven en zijn we verder gelopen. Terug op zoek naar onze eigen wijk. Na een korte stop bij Mum’s spot voor een drankje zijn we naar huis gelopen.

Die avond zijn we wezen stappen. Eerst Giddipas, toen in het Art centre een mixdrankje en daarna achterop de motor naar Mickes gecrossd. Heerlijk Afrikaans gedanst! De volgende ochtend uitgeslapen en hebben we met Nanna, een collega van de kliniek afgesproken. Kennisgemaakt met haar moeder, broertjes, zusje en tante. Haar vader was op dat moment bij zijn andere vrouw. Na een drankje zijn we met zijn drieën naar Kenneth, een andere collega, gegaan en hebben we daar een tijdje gezeten. ’s Avonds heeft hij ons netjes thuis gebracht en zijn we vroeg gaan slapen. De volgende dag wilde we weer fris zijn voor het werk..
___________________________________________________________

The Newlife clinic

We zijn nu al een tijdje de verpleegkundige aan het helpen op de verpleegafdelingen in de kliniek, we hebben gekozen om langer te blijven op deze plek omdat hier meer te doen is voor ons. We werken met ontzettend leuke collega’s en naast collega’s mogen we ze ook vrienden noemen. Ze hebben ons de afgelopen tijd veel laten zien over de werkzaamheden in de kliniek en ook hoe gedreven ze zijn in hun vak. De meeste verpleegkundige werken in drie verschillende ziekenhuizen en draaien shiften van soms wel 16 uur achter elkaar. Deze verpleegkundige hebben laten zien dat het écht niet altijd waar is dat Afrikanen traag werken. Ze werken anders dan wij gewend zijn maar op hun manier maken ze af waar ze aan begonnen zijn. De verpleegkundige in de kliniek hebben goede kennis over de medicatie, ziektes en patiëntenzorg. Ik zal in het kort vertellen hoe een dag er in de ogen van een patiënt uitziet in de kliniek.

‘’Verloren en ziek komt Mohammed samen met zijn moeder de kliniek binnen gelopen. Na zich aangemeld te hebben bij de balie in de ontvangsthal van de kliniek en een kopie te hebben gemaakt van zijn zorgverzekeringspasje kan hij bij Nanna in de OPD zijn patiëntendossier ophalen. In het patiënten dossier wordt de datum van ontvangst opgeschreven en vervolgens kan hij samen met zijn moeder plaatsnemen in de rij. Eenmaal in deze rij kan hij even rusten op de schoot van zijn moeder of op de grond, na ongeveer een uur wordt hij geroepen door Yussif. Yussif meet zijn temperatuur en zijn gewicht. Dit noteert hij in het patiëntendossier en dan kan hij samen met zijn moeder in de rij gaan zitten om gezien te worden door de dokter. In de tussentijd is er genoeg tijd om een dutje te doen want ongeveer drie uur later mag hij samen met zijn moeder de spreekkamer van de arts binnen. Hier wordt gevraagd wat de klacht is, legt de dokter zijn hand op Mohammeds voorhoofd en kijkt hij naar de ogen. Vervolgens schrijft de dokter medicatie voor en kan Mohammed samen met zijn moeder naar de dispensary. Hier krijgen ze de medicatie en worden ze naar de verpleegafdeling gestuurd... Daar nemen wij de patiënten in ontvangst. Ze mogen plaatsnemen op een stoel (als deze stoel op dat moment aanwezig is) en wordt het infuus geplaats bij Mohammed. Na gekrijs en gehuil lukt het na de vierde keer om het infuus in het kleine handje van Mohammed te plaatsen. Omdat het materiaal schaars was hebben we vier keer met dezelfde infuusnaald moeten prikken. Om te kijken of het infuus goed zit spuiten we NaCl in het infuus, het werkt en Mohammed wordt naar de children wards gebracht. Hier leggen we een laken dat zojuist gewassen is door ‘het wasvrouwtje’ op vol met gaten. Maar het maakt niet uit, hij kan na vijf uur eindelijk liggen en wordt er voor hem gezorgd. Ik geef hem een paracetamol zetpil 250 mg en 10 mililiter multivitamine siroop. Daarna sluit ik het infuus aan op dextrose 5% 500 mls met 0,8 Quinine. Ik vertel de moeder dat ze me moeten roepen als de dextrose 5% de 250 mls bereikt, want dan stop ik hem. Na acht uur wordt hij dan weer aangesloten. Nu kan hij rustig slapen. Ik ga af en toe even bij hem kijken omdat zijn lichaampje erg warm aanvoelt... De volgende ochtend komen Ilse en ik weer de wards binnen gelopen. Ik vertel de moeder dat Mohammed vandaag naar huis mag. Schrijf orale medicatie voor en nadat we het infuus hebben verwijderd voor twee cedi wordt Mohammed op de rug van de moeder geknoopt en verlaten ze de kliniek.‘’ – de medicatie is afhankelijk van het gewicht van de patiënt. Mohammed is een fictieve naam en zijn diagnose was Malaria.

De meeste patiënten in de kliniek worden gediagnostiseerd met Malaria en ondertussen weten we welke medicatie we daarvoor moeten voorschrijven. Ik zie nu ook dat er vaak fouten gemaakt worden die ik voorheen niet zag doordat ik de medicatie en ziekte niet goed kende.We kunnen nu trouwens ook zelfstandig infusen plaatsen en hebben al enkele medische termen in het Dagbaani onder de knie om ons verstaanbaar te kunnen maken bij de mensen die geen engels spreken.
___________________________________________________________

Na een week werken in de kliniek hadden we dit weekend een moslimse bruiloft op onze planning staan. Onze gastmoeder heeft zeventien jurken gemaakt voor de bruid, twee weken lang, dag en nacht, is ze hiermee bezig geweest. Zaterdag en zondag zijn we samen met collega’s van onze gastmoeder naar de bruiloft geweest. Onze gastmoeder is niet meegegaan omdat ze ruzie heeft gekregen met de bruid, dit omdat de bruid niet wilde betalen voor de jurken. Het was een gezellig weekend en leuk om mee te maken. Heel anders dan de christelijke bruiloft van een paar weken terug. Op zaterdag heeft de bruid haar zeventien jurken voor de gasten geshowd en zondag hebben we gedanst, gegeten, gezweet en vooral gelachen. Deze zondag hebben we beide onze eerste Afrikaanse jurk gedragen. Helemaal op maat en ontzettend gaaf. We voelde ons écht even Ghanees.

Na de bruiloft hebben we onze week gevuld met werken en ziek zijn. Op woensdagochtend is Ilse ziek geworden en ik ben haar die avond achtervolgt. De afgelopen dagen weinig gegeten en veel tijd doorgebracht op en boven het toilet. Onze medicijntasjes zijn deze week onze beste vriend geworden. Vandaag is het Farmersday en Jojo’s verjaardag dus heeft Sammy een geit geslacht. Dit hebben we in de middag met fufu gegeten. Beleefd maar met moeite hebben Ilse en ik de helft van ons bord leeg gegeten. Om daarna onze tijd weer door te brengen in het kleinste kamertje van het huis. Maar het was ondanks dat een leuke dag. Cadeautjes gekocht voor Jojo, Ilse heeft cakejes gebakken met Sandra en anatomieles gehad van onze gastvader over de binnenkant van de geit.

Nu gaan we lekker slapen want dit weekend staat er iets leuks op het programma: MOLE NATIONAL PARC!!!